Het zuiden, de laatste week: het dolce far niente in Sri Lanka

Ondertussen zijn we al menige dagen verder. We verlieten het onbekende en richtten ons op de plaatsen waar we over 2 jaar al even passeerden. De zuiderse stranden en zijn toerisme. Tangalle was onze eerste stop. We zochten het adresje van het vriendelijke mevrouwtje weer op en ja er was een kamer vrij in guesthouse Danesha. 2 roze baldakijnen boven het bed en bloemekenslakens. Het was OK voor ons! We lieten haar de foto zien van 2 jaar terug, samen met haar voor het etablissement genomen. Zo blij dat het menske was; het werden dan ook 3 leuke rustige dagen met wandelingen langs de zeekant, een fietstoerke(pff), een Lionske , s’ avonds lekker eten…Het viel ons wel op dat gedurende die 2 jaar er heel wat eet- en slaapgelegenheden zijn bijgekomen. We dachten aan de barracuda die ergens in Mirissa op ons lag te wachten om opgepeuzeld te worden. Dus een uurke bus, leuk verblijfje, weer meer zwembroektoestanden en zo op het smalle strand maar de barracuda was nog steeds even lekker.

 Zo zijn we nu op de voorlaatste halte beland: Unawatuna, gewoon in de grootste toeristische drukte  waar we dan ook even aan meedoen. Zelfs in een ligzetel op het strand met een bierke, toast, boekje, en natte voeten…

Vandaag, 7 februari.

Toch nog even wat cultuur meepikken nl. het stadje Galle enkele km verder, Unesco geklasseerd. Het fort met binnen zijn wallen het oude haven- en handelsstadje dat een Hollandse( en Engelse) restauratie ondergaat. Hollanders pakten het af van de Portugezen, Galle werd de grootste haven van het land en toen de Britten het in handen kregen was de glorietijd al voorbij. De mooie gele koloniale huizen, pakhuizen, kerken, huizen van notabelen in straten met Hollandse en Engelse namen brengen nostalgische gevoelens boven. Zo ontstaan nu mooie hotels, souvenirwinkels, eetgelegenheden, ondergebracht in de tot verbeelding sprekende mooie gebouwen. Het was bloedheet en we zochten schaduwplaatsen op. Dat we beter wat later in de namiddag gegaan waren, wisten we nu ook. Even een uurke op een overdekt terras om een beetje te bekomen.

Maar je moet toch ook de wallen van het fort op om de strakke, witte en zo bekende vuurtoren van Galle te bewonderen, de in zee uitstekende bastions met klinkende namen, waartegen de golven omhoog  spatten en het prachtige blauw van de oceaan waar je nooit genoeg van krijgt.

Terug ins ons hotelletje, gewassen en gestreken zijn we nu klaar om ons weer in het vakantiegewoel te storten en onze magen te vullen met het lekkers dat de zee ons te bieden heeft….