Yala park: Safari: meer Jeeps dan beesten.

Dit stond deze reis zeker op het programma: een echte Safaritrip met Jeep door het beschermde natuurgebied van Yala,  UNESCO werelderfgoed. Daarvoor moesten we van het mooie surfersoord vertrekken, de weg langs de kust naar het zuiden was nl “op”, daarom een heel busgedoe om via binnenland terug zuidwaarts te geraken. We kozen op de kaart het dorpje Kirinda p 12 km van het Yalapark. Op zichzelf niks te zien, een busstation(!), enkele “hotelletjes”, moslims, geen blanken….maar een zo paradijselijk mooi verlaten strand met Aloë Vera’s die je met bosjes de weg toonden naar het  maagdelijk witte zand waarin je voeten wegzonken onder de uitstervende watergolven. Zaaalig!

Het rotsmassief zorgde voor een spectaculaire spetterende golfslag waardoor je gefascineerd gewoon met je voeten in dat zand blijft staan kijken, uren als het moet en je bent er helemaal alleen, met ons twee, om van dit prachtige waterspektakel te genieten. Foto’s vormen momentopnamen om achteraf de levende beelden terug voor je geest te toveren… om nooit te vergeten.

Op het busplein, zochten we een verfrissing, colake misschien? Neen het magere mevrouwtje met donker verrimpeld vel zei dat ze ons wel een fris appelsienendrankje zou maken en keek ons met haar wriemelende oogjes heel overtuigend aan. Terwijl ze 2 appelsienen ergens uitdiepte en eraan begon trok een Jeep met omgetoverde laadbak onze aandacht. Ja met die safari voor morgen moeten we ergens beginnen. Your Jeep? tegen die 2 jonge gasten, Safari possible??? Keken elkaar verwonderd aan en knikten dan met links rechtse hoofdbeweging: Ja. De ene was de zoon van de appelsienenmadam die ondertussen ons koel ijsblokdrankje klaar had dat helemaal niet naar appelsien smaakte laat staan de kleur ervan had, zo van dat synthetisch roos!! We onderhandelden verder en de volgende dag om half zes zou de (echte) jeep ons komen opladen, chauffeur als gids. De verhalen die we in “onze geschriften” lazen en andere lokale informatie over al dat loslopend wild dat s’ochtends tevoorschijn komt om te drinken aan de kreken, maakte ons dolenthousiast, het was helemaal niet zo erg om het donkere ochtenduur te trotseren en met een pillampeke in ons Safarivoertuig te klauteren. Op de laadbak was precies een open Pausmobiel gemonteerd met 6 buszetels  en een dak erboven. De jonge donkere chauffeur-gids zat veilig in zijn stuurcabine onder ons. Langs een zanderige binnenweg begonnen we eraan. Rene en ik konden de diepe wegonvolkomenheden die in het licht van de koplampen opdoemden op tijd inschatten om in de juiste richting mee te waggelen of op tijd ons poep op te heffen. Tegen den zessen begon het te dagen, en we zijn er nog niet…

Wij keken onze ogen uit onze kop. Plots doemde in het schemerige ochtendlicht voor ons nog een Jeep en nog 5 en nog…wel honderd van die reuze Safarituigen op. Allen geparkeerd want er moest nl nog een ingangsticket gekocht worden, de parkwachter deed de poorten van het park niet vroeger dan 6 u open. Dus wachten, een ticket bemachtigd (precies de loterij gewonnen) den Jeep in en weg, allen met ronkende dieselmotoren door de poort. We stelden ons al in de plaats van de dieren, elke ochtend dat oorverdovend lawaai, zoude gij nog gaan drinken?

Wij keken van links naar rechts, de omgeving afspeurend om toch geen beest te missen. Af en toe bracht de gids de schommelbak tot stilstand om ons te wijzen op een kudde” sammeliers” ( god we weten nog steeds niet wat dat is), waterbuffels die hun bad aan het nemen waren, efkes een rug van een landkrokodil, everzwijnen maar ja die zijn ons niet vreemd en na een hele tijd door het gelige zand gebromd  en gehost te hebben zie daar een olifant, een eenzaat ! Mooie landschappen en vergezichten en meesterlijk veel vogelsoorten. Wat je ook niet mag vergeten als je op Safaritocht gaat is een goede verrekijker om dan toch iets te zien als er iets te zien zou zijn. Dus misten we dat ding blijkbaar ook weer niet. En dan opeens, ik was al aan de uitgang aan het denken, een opstopping, file in de jungle: ergens in het bos was een luipaard gesignaleerd. Al die motortuigen aan de kant , de inzittenden zich strekkend en rekkend in het bos turen ( je mag zeker niet uitstappen) en maar foto’s trekken…Als we daar geen uur gestaan hebben voor die kijkfile zich begon op te lossen ja dan is het nog langer. Toen het onze beurt was, want je MOEST dat beest gezien hebben, zag ik ergens onder het bladerdak inderdaad heel even de poes zitten zwiepend met haar staart want ik denk dat ze het ook dik op haar heupen kreeg.

Een hele belevenis zo een Safari maar om dieren te zien ga ik de volgende keer toch maar naar Planckendael!!!